Mediewalne zamczysko w Carcassonne.

Romańsko-gotycki kościól St Nazaire.

Carcassonne  należy do mnie!

Z córkami w kwietniu.

 Śródziemnomorskie Conquistad’oc zawsze witało  mnie kiedyś zielonymi, soczystymi palmami, krzewami i drzewami kwitnącymi na fioletowo i różowo. It drove me crazy! Kiedy tu zaczęłam przyjeżdżać parę lat temu, wydawało mi się, że  "en attendant de Godot"  już się dokonało. Osiągnęłam swój cel.                                          Z lat 70. pamiętam dwa wspaniałe tytuły filmów, które z obłędem wręcz uwielbiałam cytować w różnych sytuacjach, czasami z małą trawestacją. To były filmy Bunuela i Bertolucciego- Cet obscure object du desir” i „La charme discrete de bourgois”. Tym razem Carcassonne stało się moim mrocznym obiektem pożądania i dyskretnym urokiem mediewalnego zamczyska. Absolutely captivating!
 Napisanie postu o Cite, bo tak się nazywa ta historyczna część miasta, jest moim obowiązkiem, mieszkam tylko 25 km od tego średniowiecznego architektonicznego cudu. To dla mnie jak Mount Michelle prawie, Le Merveilleux. Ponadto poświęcam tę historię wszystkim zakochanym w zabytkach, a zainspirowali mnie piszący na blogach o Paczkowie , Chełmnie i Szydłowie, polskich Carcassonne.

To z mojej pierwszej wizyty, sprzed paru lat.

Kim pogłaska każdego kotka.

Gdy stałam oparta o poręcz zwodzonego mostu, zafascynowana ogromem murów zewnętrznych i baszt z cudowną łatwością przypomniałam sobie epokę rycerstwa opiewaną w „Chansons de geste". Cyd, wzór cnót rycerskich, symbol męstwa i lojalności, feudałowie, Saraceni, Maurowie, trubadurzy, pieśń o Rolandzie, Don Kichot z La Manczy, Gargantua i Pantagruel: i wszyscy inni w poszukiwaniu świętego Graala.
Narodziło się klasyczne rycerstwo we Francji (w XI w.) i stąd pochodzą najsławniejsi przedstawiciele gatunku. Pomogły mu wyprawy krzyżowe, kościół dał nadbudowę moralno-ideologiczną, a feudalizm dostarczył instytucji wasalnej. „Rycerstwo było swoistą religią średniowiecza, imprezą bezprecedensową w dziejach świata, a w Europie najciekawszym wydarzeniem między zaprowadzeniem chrześcijaństwa a Rewolucją Francuską.” (W. Łysiak)
Rycerstwo postawiło kobietę, rzecz jasna, nie tę z gminu ( ta podlegała „ius prima noctis”), lecz damę, na piedestale, uczyniła z niej boginię olimpijską. I tak właśnie się czułam w Carcassonne spacerując u boku swojego rycerza prowadzącego mnie z dworską galanterią po mediewalnych uliczkach La Cite.

Odpowiednia rama dla mnie. To nic, że nad studnią.

A tu się w szybce odbiłam.

To było 15 października. Wróciłam do domu po 2 miesiącach nieobecności.

Kolejne okienko na świat.

                     Carcassonne pamięta Rzymian, którzy ufortyfikowali wierzchołek wzgórza ok. 100 p.n.e, a później obrali je za stolicę kolonii Julia Carsaco. W VI wieku Carcassonne zostało przejęte przez Wizygotów, którzy rozbudowali fortyfikację (stojące tu po dzisiejsze czasy). Wizygotom udało się odeprzeć ataki Franków, jednak w 724 roku Cacassonne uległo Saracenom. W 759 roku na rzecz Franków odbił je Pepin Krótki.
Zabytkowa architektura Cacassonne stanowi największy w Europie średniowieczny kompleks urbanistyczny, to tak dla przypomnienia.
Jak bardzo mi żal, gdy tak stoję na moście zwodzonym w Cite, że wszystko mija i nie wraca, że na łące pod zamkiem nie zafurkoczą na wietrze proporce herbowe i ostrza nie wbiją się w spojenia pancerzy, podniecając tą falliczną symboliką damy na ukwieconej trybunie. I tak mi żal, że „tertium not datur”, muszę się chyba zwrócić do doktora Fausta i Mefistofelesa z podaniem „ trwaj chwilo, jesteś piękna!

Przed Chez Saskia z córką.

Kim odpoczywa w słońcu. Zaklina czas.

Jakbym kiedyś czekała na córkę, żeby sie dosiadła.