Butrinti-Troja w miniaturze. Albania.

Wędrówki do miejsc początków naszej cywilizacji nie mają końca. Gdzież bowiem znajdziemy kres fascynacji kulturą Grecji, Rzymu, Bizancjum czy Islamu?

Ten post dedykuję Ewie z blog.calimera.pl., która bardzo pięknie i dokładnie pisała o Albanii.  Ja ogólnikowo o historii, skupiam się bardziej na sobie. Trochę so gushing , ale  taką jestem mieszanką egzaltacji i niechcianej dojrzałości. Wspomnienie pisane parę lat temu, kiedy spotykałam się z ówczesnym narzeczonym, a obecnie mężem. Widziałam wiele miejsc godnych zadumy, które wzruszały i zadziwiały swoją pięknością. Każda podróż napełnia mnie znaną mi ekscytacją, radosnym wewnętrznym drżeniem, jakby cała moja wiedza przeczytana wcześniej rozkręcała się w głowie jak taśma filmowa. Mój ulubiony bohater wczesnej młodości Schliemann, genialny samouk poszukujący Troi i pałacu króla Minosa, zamienia się w George`a Robba, współczesnego selfmademan`a, inteligentnego milionera, którego pasją stała się archeologia. Na jego statku „Hercules” , co parę miesięcy odbywam fascynujące podróże, po których z wielkim trudem wracam do rzeczywistości. Nieustannie się dziwię jaką piękną klamrą  spinają się moje marzenia i obecne doświadczenia. Podczas ostatnich wakacji widziałam Troję w miniaturze i czułam się , mówiąc przesadnie, jak Eneasz z epopei Wergiliusza, który tak to opisywał: „ Nie szukajcie Auzonii, co nam w każdej porze wstecz ucieka, kształt Ksantu i przez was stawiana widzicie Troję- oby pod lepszą osłoną wróżb bożych i zdradnego Greka nie tak bliską! Płyniemy morzem, skąd falą do Italii najbliższa jest droga”. 30km jechaliśmy z Sarandy do Butrinti. Droga wiodła bardzo wąskimi ulicami, ciasnymi wąwozami w góry Dynarskie. Jeśli ktoś kiedyś słyszał, że w Albanii nie ma dróg ,to potwierdzam ten fakt w całości. To tylko wytyczone wąskie szlaki pokryte jakimś rozsypującym się asfaltem, a po nich jeżdżą głównie stare, ogromne Mercedesy, BMW lub jeepy. Zapomina się o strachu, wisząc gdzieś nad przepastnym urwiskiem, kiedy widzi się krajobraz gór Dynarskich, dzikich i bezkresnych, bez śladu współczesnego domostwa. To jakbyś cofnął się o kilka tysięcy lat. Wyobraźnia to, jak wspominam w każdym felietonie jedyny wehikuł czasu, który przenosi choć ułudnie w tamten czas. Butrinti leży na półwyspie otoczonym M.Jońskim, a od lądu chroni go jezioro o tej samej nazwie. Miasto ukryte jest wśród gęstego lasu ogromnych drzew, których kora pokryta jest lianami z liśćmi, a wokoło bujna śródziemnomorska roślinność. Mnie to przypominało niezmierzone przestrzenie przedhistorycznych ziem. Miasto otoczone jest potężnym murem, a ta fortyfikacja datowana jest na VII w. p.n.e. Butrinti przechowuje pamięć kilku kultur, jest niezwykłym miejscem. Melancholijna przechadzka po teatrze greckim, gdzie Kim najchętniej widziałby mnie w roli Penelopy, a sam wiecznie błądziłby po tych swoich morzach, jawi mi się w tej chwili jak nierzeczywisty sen jakiś. Kojące ciepło dopełniało doskonałości tej naszej szczęśliwej gry w życie. Z teatru poszliśmy kładką do sanktuarium Asklepiosa /Eskulapa/ Chciałam poprosić go o zdrowie dla nas. Przydałoby się jeszcze wydłużyć tą naszą wieczną radość wspólnego bycia. Przypomniała mi się wyspa Kos, gdzie Hipokrates nauczał swoich uczniów, jak zwykle te moje furtki pamięci, a świątynia Asklepiosa też była tam imponująca. Już wcześniej prześniłam ten sen radując się obecnością Kima w moim życiu. Pewnie za rok będziemy na jakiejś innej greckiej wyspie modlić się do Asklepiosa o swoje zdrowie. Blue Dolphin najszybciej zabierze nas na Korfu. Kontynuowaliśmy nasz spacer po grecko-rzymskiej agorze.Może by tak wstąpić do frygidarium, czyli do zimnej części rzymskich łaźni? W tym upale zatraca się bunt duszy . Westybul z mozaiką pokrytą niezwykłymi geometycznymi wzorami już czeka na zrzucenie szat. Otoczone jońską kolumnadą prytaneum zaprasza na posiłek w towarzystwie rzymskich oficjeli, a nimfy z groty-światyni ucieszą się z naszego towarzystwa. A teraz pójdziemy do rzymskiego domu, gdzie gospodarz przywita nas w atrium. Salve! Minerwa oczekuje nas w swoim sanktuarium. Gimmazjum to monumentalny budynek, który służył pro publico do późnych lat starożytności. Wyróżniają go niezwykłe mozaiki z różnymi motywami i posągi bóstw. Stałam oniemiała przed wspaniałościami tego starożytnego miasta i otaczającej je natury. Lazurowe niebo, turkusowe morze, w oddali ogromne bukiety fioletowego kwiecia na drzewach, rozłożyste palmy z grubymi pniami i szerokim wachlarzem liści, uroczy gaj pinii, liliowych rododendronów, cyprysów, ogromnych kaktusów, wszystkiego w bród i słońce panujące wszędzie. Chciałoby się skryć w cieniu, ale ono przecieka przez listowie, pali bezlitośnie swoją mocą. Wieczysta obojętności klasycznego piękna tego umarłego starożytnego miasta, jego ponadbytowość, wzniosłość zmusiła mnie do refleksji. Po co to wszystko?. Wspaniałe wysiłki, genialne hipotezy, ta nasza walka ze światem jeśli w życiu tak naprawdę liczy się miłość i szczęście. I od tego zależy los świata. I tak króciutko a propos mojego nicka, Ardiola to imię pewnej uroczej  młodziutkiej pani archeolog Alikaj, którą poznałam w Albanii. Była w wieku mojej córki i bardzo mi się spodobała ze względu na swój entuzjazm, wiedzę i osobowość.