Back home. Almond trees and a Polish evening.

Od paru dni, dokładnie od niedzieli 11 marca, godziny 17.00, kiedy wysiadłam na dworcu w Narbonne, cieszę się, prawie upajam słońcem Południa i niezmiennie zadziwiam migdałowcami.

Na zdjęciu też nasz kolekcjonerski samochodzik, nie renówka, ani citroen, ale autobianchi, Y10, jakby prosto z musicalu Nine, a ja jedną z gwiazd :)), be Italian, Kim się śmieje w swojej nowej roli z konieczności, kupilismy też skuter piaggio, be Italian, live today as if it may become your
last!

 Kwitną na biało i różowo, a kwiaty wyglądają jakby przyklejone do suchych bezlistnych gałązek.Teraz dopiero widać, jakie ogromne ilości tych drzew, właściwie krzewów rośnie dookoła, ich kwitnienie wśród innych suchych drzew, traw i krzaków, zwraca uwagę, jakby wołają, żeby widzieć ich gęste, sypiące się, puchowe kwiecie.

Ile pozostawionych orzeszków migdałowych.

A winnice jak suche patyki.

Nad naszym jeziorkiem, Pireneje było widać z białymi wierzchołkami.

 Pachną odurzająco, a wśród gałązek łatwo znaleźć pozostawione z zeszłego sezonu zeschnięte owoce. Urwałam parę, rozbiłam kamieniem, spróbowałam, jak migdały, dlaczego by nie? Może bardziej gorzkie i suche.
Powoli dostosowuję się do mojego próżniaczego życia tutaj, co nie jest łatwym dla mnie zadaniem, zważywszy, ze mój polski biznes zostawiony córce ma się znakomicie, wymaga dużo pracy /może trochę na wyrost ten komplement, ale ja wolę optymistyczne myślenie i przy okazji pozdrawiam naszych ukochanych klientów, szczególnie tych z Samsonowicza!/ i moje tutaj nicnierobienie zawsze wzmaga głębokie poczucie winy. Pracuję mailowo.
Najpierw musiałam się zająć moim upartym mężem "po gwarancji", jak go czasami nazywam,  dzielnie zniósł moją prawie trzymiesięczną nieobecność, a szczególnie bóle, które go trawiły od dawna. I wszystkie wizyty lekarskie kończyły się na tabletkach tylko. Ja powiedziałam, jak on naprawdę się czuje i dopiero wtedy lekarz nakazał badanie krwi i skierowanie do szpitala na inne kompleksowe badania. Nie wiem, jakie to badanie jest dokładne, ale po odliczeniu 70% ubezpieczenia,  które posiadamy, nadal trzeba dopłacić 45 euro, a to za badanie krwi tylko, żaden scan czy USG nawet. Aż obawiam się myśleć, ile zapłacimy za szpital. Wizyta będzie  dopiero wyznaczona w następny wtorek. Planujemy dopłacać na dodatkowe ubezpieczenie, bo tak poradzili nam nasi anglosascy sąsiedzi. Kim do tej pory zawsze leczył się na Malcie, gdzie pracował do zeszłego roku. Zostawiał tam wielkie kwoty,bo nie był ubezpieczony, takie ma amerykańskie indywidualne podejście, dla mnie bezmyślność i głupota, co nie omieszkałam mu powiedzieć. Szczególnie teraz, gdy żyjemy za zdecydowanie inne przychody.
    Kolejnym moim ważnym zadaniem było urządzenie wieczoru polskiego, wyzwanie dla mnie szczególne, bo nigdy nie brylowałam w kuchni. Skorzystałam z rad moich kuzynek i koleżanek / dwóch Ewuń/, które podarowały mi kilka słoiczków domowych wyrobów i przygotowałam taką mieszankę potraw charakterystyczną dla naszej kuchni. Mówiłam moim gościom- Lynn i Cliff- from London originally, Sue and Frank- Lancaster, o wpływach żydowskich, niemieckich, rosyjskich, włosko-francuskich , tureckich i tradycjach szlacheckich. Wspomniałam o żonie naszego ministra Sikorskiego, która jest zachwycona kuchnią polską, szczególnie zupami. Czytałam o niej artykuł w jakimś świątecznym wydaniu.  Jako appetizer podałam gruszki, śliwki, dynię na słodko w zalewie lekko octowej, do tego kawałki kabanosów i suszonej  swojskiej kiełbasy,chrzan domowy, chleb, do picia małe kieliszki "moonshine" vodka, z czarnej porzeczki, którą dostałam od Marzenki i Janusza, a robioną przez  ich słynnego szwagra. Jako starter barszcz biały- żurek, z jajkiem, kawałkami kiełbasy. Danie główne to wołówka w sosie grzybowym/ miałam prawdziwe borowiki oczywiście/ z kaszą gryczaną/ buckwheat/- nie znali tej kaszy zaproszeni Anglicy, ani mój Kim. Do tego były buraczki, ogórki kwaszone i zielone pomidory- sałatka, nie smażone, jak w filmie. Piliśmy czerwone wino z winnicy Trois Blaissons z Azillanet. Na deser był keks- nasz prawdziwy, do tego swojskie powidła , jak kto chciał, śliwkowe i morelowe, koktailowe beczułki czekoladowe, nasze szampańskie ciasteczka. Do picia podałam prawdziwy miód pitny, tzw trójniak, też od Marzenki.
Wszystko im bardzo smakowało, mięso i kabanosy chyba najbardziej, kasza trochę zadziwiała, ale oni mają zwyczaj wszystko zjadać, bardzo przepraszają, gdy  coś zostawiają.
Na koniec przeszliśmy  z powrotem na wino i snacki. Podczas mojej nieobecności Kim był zapraszany wielokrotnie na różne kolacje, przede mną jeszcze parę polskich wieczorów, dopóki starczy mi home made products. Mam ponadto zupę ogórkową i szczawiową,barszcz czerwony,  różne ogórki, kapustę kwaszoną też, różne konfitury, grzyby suszone i to wszystko, co już podałam wcześniej, wszystko domowej roboty ze swoich ogródków. Może macie jakieś pomysły? Następnym razem chciałam podać sztukę mięsa w sosie chrzanowym, bo też by mi pasowały buraczki, ogórki. Zawsze mogę coś dokupić.
Ja nie przepadam za gotowaniem, ale tutaj jest to wyjątkowo istotny element życia towarzyskiego, taki rytuał neoreligijny. Na ogół Kim gotuje i świetnie to robi, ale ja tak chciałam coś po polsku, a z kolei nie mam w sobie talentów i nigdy nie lubiłam naszej kuchni nawet. Na szczęście umiem dobrze mówić o naszych tradycjach, koleżanka Ania napisała mi kiedyś wykład o szlacheckich tradycjach naszej kuchni i nie dam złego słowa powiedzieć o naszym kraju teraz. Sama powinnam wiedzieć, ale zawsze wcześniej byłam zaślepiona kuchnią etniczną i każdą  inną kosmopolityczną. Chociaż swojszczyzna lat 80. to nadal dla mnie ubóstwo i scenki jakby z wojny. A bo i wojnę wtedy mieliśmy przecież.
.