Erice a tolerancja.

Tutaj jestem taka pełna nadziei na szczęśliwsze życie, bo i hotel w głębi był inspirujący! Na końcu postu teraźniejszy komentarz.          W rozmowach towarzyskich często mówimy o tolerancji wobec innych religii, postaw i zachowań obyczajowych. W naszym małym, prowincjonalnym świecie są to często czcze rozmowy. Pewna jednorodność jaka tu występuje, dotycząca np. religii, wartości rodzinnych skazuje nas na przyjęcie typowych postaw, aby się nadmiernie nie wyróżniać. To czasami jest przykre, takie wzajemne niezrozumienie, stwierdzam z żalem. Niektórzy wyjeżdżają w świat i napotykają wprost gejzer różnorodności religii, kolorów skóry, postaw seksualnych i światopoglądów. Już o tym kiedyś pisałam, teraz dopiero zauważyłam,/ 27.XI/ przy okazji jakiegoś komentarza. Ale coś pozmieniałam. Na tzw. Zachodzie uwielbiam wręcz różnorodność, np. fascynują mnie pary mieszane. „Przeszczepy rodzą najlepsze owoce”. O tym właśnie chciałam opowiedzieć, o wycieczce do Erice, miejsca, które od najdawniejszych czasów było miejscem kultu żeńskiego bóstwa symbolizującego płodność. Najpierw bóstwo nazywało się Astarte, potem Afrodyta, a po rzymsku Wenus. Nos w „Weselu mówił: „życie nasze nic nie warte, kult Bachusa i Astarte”. Do Erice pojechałam  kiedyś z kilkoma parami, w towarzystwie były następujące osoby: Wenezuelo-Włoszka Giacoma z Australijczykiem Jeffem, Chinka z Hongkongu Janet z Kanadyjczykiem Edgarem, Indonezyjko-Holenderka z Anglikiem Elliotem, Włoszka Carmen z Amerykaninem Loganem, Albanka Ardiola / to od niej mam nicka/ z Amerykaninem Howardem i ja Polka Alicia z WASP-em (White Anglosaxon Protestant). Oprócz tego, że pary są mieszane jeśli chodzi o skórę i język ojczysty, to często nie mieszkają w kraju rodzinnym, tylko jeszcze gdzie indziej, np. mój Anglosaxon we Francji, Australijczyk i Anglik na Malcie. A przykłady par, które znam, mogłabym jeszcze mnożyć, np. bardzo lubię pewną żółtą Holenderkę, która jest w związku z Anglikiem, a mieszkają w Hiszpanii. Holenderka Sue była adoptowanym dzieckiem z Chin, spotkałyśmy się na Malcie i jesteśmy w mailowej przyjaźni. Pary świetnie się uzupełniają, ci ludzie są otwarci, tolerancyjni i pełni fascynacji swoimi „backgrounds” czyli pochodzeniem. Wrócę do Erice, bo wycieczka do tej niezwykłej miejscowości i w takim nietypowym towarzystwie zainspirowała mnie do napisania tego felietonu. Erice leży na wysokiej górze, która wznosi się nad Trapani (60 km od Palermo). Wjeżdża się tam kolejka linową. Na górze odnajdujemy ślady wszystkich cywilizacji, od prehistorii, poprzez Fenicjan, Kartagińczyków, Greków do Rzymian. Atrakcja i powodem ciągłości historycznej jest kult Astarte, fenickiej i kananejskiej bogini miłości, płodności i wojny, tożsamej z babilońską boginią Isztar i sumeryjską Inaną. Gdy w czasach rzymskim Erice upadło jako miasto i forteca, zachowało znaczenie jako centrum kultury Wenus wraz ze świątynią tej bogini. Ja z Kimem, Włoszka Carmen, Giacoma- Włoszka wenezuelskiego pochodzenia, Edgar z Kanady. Świątynia ta była zbudowana na samym szczycie, w tym miejscu, gdzie dziś stoi średniowieczny zamek. „Miasteczko jest ciche, w stylu raczej arabskim niż klasycznym, pełne pomników średniowiecznych, pałacyków z XVIII w., krytych uliczek z małymi podwórkami ukwieconymi jak stare dzielnice Capri. Erice jest czymś osobliwym na Sycylii. Położone na szczycie stromej skały, jest smagane przez górski wiatr. Niezmierzona panorama obejmuje zachodni brzeg wyspy schodzący wśród pobłysków suszarni soli. Brzeg północny w stronę Palermo najeżony jest skałami z poszarpanymi wyspami  na wprost.  To sceneria dla teatru klasycznego. Całe miasteczko otoczone jest dobrze zachowanym murem , którego fundamenty megalityczne sięgają V w. p.n.e., uzupełnienie są rzymskie, a części górne stanowią konstrukcję normańska z XII w." Spacerowaliśmy po tym śpiącym miasteczku w potwornym upale. Od pięknego morza nic nie wiało, żeby się trochę schłodzić, poszliśmy na lunch. Klimatyzowana ristorante jest balsamem dla naszych rozgorączkowanych ciał. Gorąco od temperatury, wrażeń i tematów poruszanych w rozmowach. Wszystkie międzynarodowe pary w naszym towarzystwie planują, albo śluby, albo kupno nowego domu, albo zmianę pracy i nie mają 20-30 lat, są znacznie starsi. Często nie mieszkają w państwach swojej narodowości, ale to im nie przeszkadza. Są otwarci, nie maja barier, by zmieniać życie. Raduje mnie myśl, że pod wpływem tego towarzystwa, ja również mam wielkie plany i śmiałość zmieniać życie.  Bo wystarczy nawet w Polsce mieszkać na terenach przygranicznych, już tam różnorodność jest normą.  I o tym krótko, bo ja obecnie w  terenach przygranicznych mam tę śmiałość coś odmienić i wśród moich bliższych i dalszych sąsiadów już odnalazłam Polkę Magdę z Austriakiem Manfredem, Niemkę Petrę , utracjusza Holendra, conajmniej trzech gejów,  ekologa Sylwestra, który pomieszkuje w ogromnym wigwamie, a porzucił "rat race", artystyczne pary, Polaka Dariusza po wieloletnim pobycie za granicą rozumiejącego różne aspekty życia, bardzo dużo Niemców ekscentryków, artystów- rzemieslników, starsze Angielki, jedna z niepełnosprawnym wnukiem,  wokoło oryginalne budowle, kościoły protestanckie i greko-katolickie, ośrodki buddystów i odrestaurowane domostwa, tzw. poniemieckie. I to otoczenie mi się podoba.