TGV, PKP i nowe plany.

 Ostatnio dużo jeździłam pociągami, we Francji i w Polsce. W sierpniu z córką w te i z powrotem do Girony, następnie do Paryża na niby pożegnalną na jakiś czas randkę z Francją. Potem na parę dni przyjechala do mnie z Anglii koleżanka, która 20 lat temu  wyszła za mąż za Anglika i zamieszkała w Londynie. Kiedyś razem pracowałyśmy w naszej  "dwunastce". Przemieszczaliśmy się pociągami, bo chcialam im pokazać im okolice, a ponieważ raczyliśmy sie winem przy każdej okazji, to bezpieczniej było poruszać się pociągami i w ogóle publicznym transportem, który we Francji jest znakomity. Lokalne autobusy są p 1 euro. Dużo tez wspominałyśmy. Nasi zagraniczni mężowie podśmiewywali się z naszych opowiadań, ale sami też przypominali sobie różne chwile z odległych lat.

   Od Lezignan- naszej najbliższej stacji do Nimes to godzina jazdy pociągiem TGV, lux-torpeda płynie po torach, tłumy pasażerów, nie wejdziesz bez miejscówki. Do Narbonne, nad morze jedzie się 10 minut. Na wagonach widzisz napisy np. Barcelona-Marsylia. Do Paryża, bagatela 800 km jedzie się cztery godziny. 

To mi przypomniało odgrzebane z pamięci pociągi, które kiedyś widziałam na Dworcu Centralnym  np.Moskwa- Paryż, czy Moskwa- Berlin. Jeszcze wtedy "na Berlin” można było wsiąść i przejechać się do  Zielonej Góry np. I tu taka drobna, a bardzo istotna  dygresja. Mamy zamiar dokonać pewnej inwestycji w Polsce, do której namawiałam Kima od lat i niedługo kupimy dom niedaleko Świeradowa- Zdrój, tzw. poniemiecki, bardzo stylowy i do remontu, z bardzo dużą działką. Kim taki wybrał, bo bardzo podobają mu się domy z wooden beams, przypominają mu York i Lincoln. Ja również mam dużo sympatii do tego typu architektury. W związku z tym  przyjechałam do kraju oglądać kilka domów, które wcześniej wybraliśmy. Pojechałam do Wrocławia z kuzynem, a stamtąd już pociągami przemieszczałam się najpierw do Jeleniej Góry, a potem do Legnicy i Żagania.  Do Legnicy wsiadłam do jednego z tych starych , burych pociągów, które są przesiąknięte zapachami lat sześćdziesiątych. Jeździłam nimi z Rodzicami odwiedzić naszą rodzinkę na tzw. zachodzie, zawsze w towarzystwie byli  wtedy jacyś Rosjanie, od których mama próbowała kupować złote pierścionki. To było zadanie! Mnie zawsze częstowali konfietami i podróż płynęła w gwarze polsko-ruskiej. Ostatnio jeżdżę pociągami tylko we Francji, a tu na pięknym dworcu we Wrocławiu, odnowionym z okazji Euro,wsiadam w podstawiony skład do Legnicy. Spodziewam się sterylnego funkcjonalizmu, rozsuwanych drzwi i wagonu otwartego na przestrzał, podobnie jak pisał pewien francuski gawędziarz, nie mogę sobie przypomnieć tytułu książki i autora też :(( A tu muszę szarpnąć za  klamkę, żeby otworzyć przedział. Włamuję się w cudzą prywatność, mierzą mnie od stóp do głów. –Dzień dobry, są wolne miejsca? Rytualne pytanie. Przyzwalają, żebym dostąpiła tego wątpliwego zaszczytu zasiąść w tej przestrzeni gorącej od oddechów i jakiegoś jedzenia. Wciskam się w kąt, najlepiej koło okna, żeby się zająć oglądaniem pejzażu . Ale koło okna najczęściej zajęte. Wzrok zatrzymuje się na burym linoleum, a potem na wyblakłym obrazku przedstawiającym Włocławek .Oglądam się czy z drugiej strony jest  zamglone lustro. Kolory jasnobrązowe i takież same zasłoneczki w oknach, to chyba dawna pierwsza klasa, na sześć osób, miejsca rozdzielane podpórkami na łokcie.Jeszcze popielniczki obok składanych mini- stoliczków. Muzeum socrealizmu.Rozbudza to pamięć o minionych czasach, kiedy to człowiek z trudem znajdował miejsce w pociągu, wsiadał przez okno, potem wisiał przy tym oknie przez całą drogę, przepychając się między podróżnymi np. do toalety, a tam też leżeli pokotem jacyś ludzie. Ileż to znajomości zawierało się w podróży, ile   wódki się wypiło, ile w karty się nagrało..Niemal czuję, jak w powietrzu roznosi się zapach kiełbasy, krojonej scyzorykiem i ogórków kiszonych, słyszę szeleszczenie rozwijanych kanapek i pyknięcie otwieranej oranżady albo uwagi: „O ten termos w ogóle nie grzeje. Macie jakieś szkło? Może zapalimy? Mam dobry serniczek. Co będziesz spał?! Napijemy się!” Czy ktoś wtedy rozkładał jakieś serwetki? A po co ten cały Wersal? Jednym słowem zapadamy się w epokę, kiedy podróż była wydarzeniem. A potem rozmowom nie było końca: ” wiesz, jakie miałem miejsce, przy samym oknie, najpierw siedział jakiś starszy pan, ale wysiadł w Namysłowie, potem,ludzie się tłoczyli, ale córka wpakowała się przez okno i zajęła miejsce, było wesoło, bo jechali jacyś Rosjanie i piliśmy przez całą drogę, dzieci w końcu usnęły, chociaż przedział się otwierał bez przerwy, bo drzwi były zepsute..”

Nie wiem dlaczego tamtego dnia we Wrocławiu podstawiono ten muzealny skład. Stacja w Legnicy, na której wysiadłam też w niczym nie przypominała tamtego ruchliwego, przestrzennego dworca, który pamiętam z lat realnego socjalizmu .Opuszczona wielkość, lepki, ociężały, nawet nie czuję nostalgii, wręcz litość. Wszystko stare, bure, odrapane, zmęczone i brzydkie. Z Legnicy do Żagania jechałam już nowoczesnym  "tramwajem pociągowym”, sunął bezszelestnie, jak co najmniej TGV. Przemierzał lasy, na tablicy świetlnej pokazywały się miejscowości, które mijałam. Zapachniało dawną lekcją geografii…Szprotawa,Zbąszynek ..i przypominały mi się moje wyjazdy na Lubuskie lato Filmowe w latach 70-tych. I ja w krótkich spodenkach frotte na dyskusji o R. Polańskim. Powiedziałam, że Polański wyjechał z Polski , bo nie miał taśmy Eastmancolor, naprawdę tak wyczytałam w miesięczniku Kino. Pamiętam, jak wybitni wtedy dziennikarze i twórcy fajnie potraktowali „ młody głos”. Z Idziakiem oglądałam „Con amore”, a z Panną  Młodą z „Wesela”- Ewa Ziętek-miałyśmy takie same sukienki z Cepelii. Sukces polskich „orłów” ceremoniowałam z Jackiem Fuksiewiczem. A ileż jeszcze wspomnień  z tamtego przykurzonego, zapomnianego świata…

Muszę przyznać jednak , że ta nostalgiczna podróż w zielonogórskie była moją pomyłką, bo w takich sytuacjach ogarnia człowieka prosty i jaskrawy żal za wszystkim, co mija i odpływa, za tym umarłym światem naszych  rodziców, wujków i dziadków. To se ne vrati! Tam mam wspomnianą rodzinę, jeszcze żyjącą starszą ciocię i kuzynów,  będąc w tamtych okolicach pomyślałam , żeby ich odwiedzić. Jak ja rozumiem teraz Iwaszkiewicza i jego nostalgiczne opowiadania przesiąknięte żalem za młodością. Ja jestem taka niezadowolona  Róża-"cudzoziemka", jak słusznie oceniła mnie koleżanka.

      A ja wolę wsiąść w pociąg TGV, który mnie zawiezie do innego, radosnego i szczęśliwego życia, wolę jechać do miasta świateł, hałasu, reklam, pięknych sklepów i restauracji.

Ale Wrocław jest  przepiękny, tam też mogę poprzebywać.

I nie wzrusza mnie ascetyzm tamtych czasów, mówiąc eufemistycznie." Bo tamte czasy wymagały, żebyśmy byli spartanami, a obecne sybarytami". 

A dom w Polsce ma być kiedyś B&B dla moich córek, qui vivra, verra. Gdy sfinalizujemy kupno, to bedę pisała reportaże  z placu budowy. Bardzo ta myśl mnie ekscytuje, coś dla mnie absolutnie nowego.

Świeradów-Zdrój. Nasz prawdopodobnie przyszły dom poniżej. To nie ten!! Hehe. To byłby niezły B&B.

Świeradów- Zdrój

Świeradów-Zdrój

A oto i sam dom z zabudowaniami. Ze strony agencji, bo ja nie zrobiłam  zdjęć z daleka.Ok. 10 km od Świeradowa.

Tu widok z boku domu.

Widoki przed domem, rozległa działka.