Hallowe`en na kursie j.angielskiego. I love it.

Muszę to krótko opisać, bo miałam taką fajną lekcję. Dzisiaj na angielskim nasza  nauczycielka Uta przygotowała info o Hallowe`en. Czułam się jak dziecko , a to takie chouette, być  znowu uczniem i dzieckiem. W grupie są 2 Holenderki, 1 Hiszpanka i resztę Francuzi. Spytała się skąd pochodzi to święto, wszyscy z pewnością mówią, że z US. Germańskojęzyczni mieli watpliwości. Ja, poniewaz często mówiłam swoim uczniom o tych tradycjach,nie powiedziałam autorytatywnie, skąd, tylko niesmiało, że ze to celtyckie świeto Druidów, z rzymskimi tradycjami, czyli, że z Anglii w końcu.
Każdy mówił, jak to obchodzone jest  w naszych krajach, Niemka ,że sweet or sour, zamiast trick or treat, we Francji nie lubią tego w ogóle, to głupi amerykański wymysł, komercja tylko, żadna tradycja. Później czytaliśmy taki artykulik i tu się zaczęła moja zabawa. Francuzi nie czytają  "H", mówią " alowin", "ajest" zamiast highest, apynz, zamiast happens, omejd, zamiast homemade, andz, zamiast hands, olidej, zamiast holiday i stale mnie smieszy zis i zat. Hiszpanka mowi " fames" and  "sited" zamiast famous.. situated, siż, zamiast siege. Plus te ich mocne akcenty, dla mnie absolutnie urocze, nawet nauczycielka ich nie rozumie,ani ta niemiecka Uta, ani  angielska Cherrie, a ja szybko załapuję, bo jestem przezwyczajona do innych akcentow, sama tez mam mocną slowianską wymowę. Wiem, jakie klopoty ma Kim w rozumieniu Francuzow jak mowia po angielsku. I za chwile moi towarzysze lekcyjni zaczynaja spogladac na mnie, jak zaczynam tlumaczyc znaczenie slow, bo robie to prosto i jasno. Angielka zawsze doda jakies językowe wtrącenie, typu actually, as a matter of fact, or the bottom line is... oni tego nie wyłapują jeszcze. Niemiecka nauczycielka mówi z mocnym amerykanskim akcentem, mieszkala tam całe zycie. W wieku jest tak mniej wiecej rocznik wojenny, zaraz się zastanawiam, czy rodzice byli faszystami, czy emigrowali szybko z Niemiec, czy to Zydówka, bo taka nadal ładna. I takie ma piękne szachetne rysy. Ja mam takie skojarzenia zawsze. A inna naczycielka stąd , tez Niemka, to jak sie dowiedziała, ze ja z Polski, sama zaczęła mi mówic o swoim zyciu, że jest z Hindenburga /obecne Zabrze/ i w ogóle zaprzyjaźniłysmy sie.
Kiedy jestem z Kimem w restauracjach i on zaczyna mowic tym swoim amerykanskim akcentem, to zawsze kelnerzy wolą mnie słuchać, lepiej rozumieją francuski w wykonaniu słowiańskim. Tylko raz nam się trafiło we Włoszech, jak Kim zaczął znowu coś niby po włosku zamawiać i dyskutować , a kelner w nienagannym amerykanskim standardzie powiedził : thank you for trying, we can speak English. Okazało sie, ze to Włoch urodzony w US.
Ja tu przezywam swoje lingwistyczne orgazmy. Żałuję, że tak krótko uczyłam sie niemieckiego, ale  i tak zawsze coś powiem w tym języku, żeby nauczycielce zrobić przyjemność. Np Ich bin zufrieden. A dzisiaj Claude, ktory cały czas sie na mnie patrzy na lekcji powiedział, że był w Polsce, Cracovie evidement, i ze Pologne-France les amis. Pożegnalismy  się po francusku, trois bisous. Je les adore.
A jeszcze na koniec czytalismy artykuł z Newsweeka ile Amerykanie wydali na stroje halloweenowe w tym roku. Okazało sie, ze prawie 7 miliardów dolarów łącznie, jakby ponad 70 dolarów na każdą osobę. I kto tu mówi o kryzysie?!
Ja mam stale w pamięci ich super świąteczny hedonizm w sklepach i restauracjach, bizantyjskie cesarstwo wschodnio- rzymskie. Dwór Ludwika de Soleil w wydaniu arystokratycznym i populistycznym.

Szlakiem Sw Jakuba w Pays Minervois

Przez ostatnie trzy dni padało i było dosyć zimno. Jakby jesień wraz ze zmianą godziny. Wczoraj wyszłam z domu na spacer ok 19, przed samym zachodem słońca, a dzisiaj to już była 18. Myślałam, jakby tu ocieplić nasz dom przed dalszymi chłodami, kupiliśmy styropian, żeby obłożyc drzwi garażowe i duzo drewna do kominka. Ostatnia niedziela października przywitała nas słońcem i nie można jej było marnować. Po wczesnym lunchu / pieczone fasola z poprzednich dni i courgette pie/ ruszylismy przed siebie.

Przypadkiem szlakiem św. Jakuba. Najpierw, wśród winnic do Siran. Droga wiodła tą polną scieżką. Mijaliśmy tez cmentarz, Francuzi też zdobią groby, jak w Polsce, dużo chryzantem , ale zdecydowanie nie widać takiej przesady jak w Polsce.

Potem już drogą głowną jechalismy do La Livieniere. Winnice mieniły się różnymi kolorami. Ciagle się zatrzymywałam i robiłam im zdjęcia, wyglądały, że użyję  cliche metafory, jak dywany utkane z darów natury, od jasnej żółci, poprzez oranż, zieleni ciemnych i jasnych odcieni, burgunda do brązu. A więc "lato w butelki rozlane". Słońce tak mocno swieciło, ale było rzesko z powodu lekkiej bryzy, a moze " mistrala" od Pirenejów. Tak zartuję, bo juz dawno miałam napisac o Mistralu  i tak inne inspiracje zabierają mi temat. A jeszcze performance 108 krzeseł czeka w kolejce.

Skręciliśmy znowu w boczną drogę, żeby " skip the road", a tu znowu krzyż na rozstajach. I stary napis INRI było widać dokladnie. A Kim mnie przepytywał z łaciny i historii. Co się działo w 1837r? W Polsce już nic, życie w niewoli po powstaniu listopadowym, a we Francji  empire. Bogate czasy dla Francji i Anglii, tam zaczęła rządzić Wiktoria. Co za czasy, a w moim biednym kraju  pisarze walczyli o rozwój w tym niedługo zaczynającym sie pozytywizmie,kiedy już romantycy powoli poumierali ze swoimi mrzonkami o wielkości.

Do Rieux-Minervois wjechaliśmy od strony zamku. Na mostku usmialismy sie, gdy nagle, jak z nieba pojawiła sie muzealna renówka, czy citroen, zawsze się mylę,  Kim ledwie zdążyl zrobic zdjęcie, a w niej Monsieur Hulot.

 W tym prześlicznym miasteczku odpoczęliśmy na cafe creme, w telewizjii była transmisja wyścigów konnych, do wygrania było 28 tysięcy. Les hommes sie bardzo ekscytowali. Siedzielismy przy średniowiecznej uliczce z widokiem na  nobliwy romański koscół, jak rotunda. Obok był imponujacy  Hotel de Ville.

Ruszyliśmy z powrotem, tym razem przez Azille. Ale zanim tam dotarlismy, Kim znalazł jakis stary szlak kolejowy i bardzo się tym emocjonował. Wyobraź sobie, mówił, jakby to wyglądało, gdyby teraz jechałaby tu ciuchcia  i juz słyszalam jego " puffin train, puffin train, lovely, little puffin train, if you`re going to the sea, oh puffin train oh please take me.." Wąska dróżka wyglądała bardzo malowniczo, a najbardziej stary mostek.

W Azille przywitał nas najpierw krzyż św Jakuba z muszelką a potem La fete d`autumn. Kupilismy chirizo, vin  chaud, ja wypiłam na ławce, była jak podgrzewana sangria, oraz nowe zakręcone dyńki. Spotkalismy M et Mme naszych sąsiadów, to chyba oni przyjechali tymi wspaniałymi, zabytkowymi samochodami. Mme zawsze tak ładnie o mnie mówi do swoich znajomych, że chodzimy razem na jogę, i że  podoba mi się w Pepieux, że mój mąż taki gentille Americain.
W domu byliśmy przed zachodem słońca, czyli tutaj przed 18. Quelle belle journee nous avons passe!
C`est la bonheur en Minervois.

Les moments tres jolie

 Nie wiem, czy bym się odwazyła tu jeść, jakobini, to juz brzmi dla mnie bardzo krwawo..

 Świeże winogronka, soczyste i słodziutkie.

 A kwiatuszki sie cieszą z takiej konewki.

 Czyli amerykański mit z francuskim zaproszeniem. Tres jolie.

 A może napijemy sie wody z tego małego pyszczka?.

 Czyli access interdit ?
Gdy jeżdżę rowerem, to mogę bardziej obserwować wszystko, a jeszcze bardziej, gdy uczestniczę w " balades"... de gens heureux.

Les marrons et les citrouilles ou les courges.

 I winko do kompletu.

A tu ładna kołyska dla małych duszków. Halloweenowych, I mean.

 A dzisiaj na dworze bardzo zimno, 15 stopni, i nie ma slońca. W domu jeszcze nie grzejemy. Miałam iść do kina, bo dzisiaj przegląd filmów Manuela Poireriera, a w naszym miasteczku zrobili jego festiwal! Ale córki pozjeżdżały do domu polskiego  i mam do nich dzwonić.Może na seans o 20.30.
Kominek został zainagurowany korzeniami z winnic, tyle było wszędzie  tych starych krzaków  do kupienia, prawie za darmo. Caly garaż mamy tym wyłożony.
A może tak kasztany? U nas w domu, to Kim jest szefem w kuchni, ja to small helper only. On kasztanow nie umie piec.Jedlismy parę razy na straganach, nie mają szczególnego smaku, ale lubię zapach ich pieczenia.
Ja mam  w pamięci historie wyczytaną gdzieś chyba z Siesickiej, jak bohaterka chciala piec normalne kasztany i strzelaly jak kule.
Ja nie przepadam za tym smakołykiem, ale to takie francuskie dla mnie. I ta słynna fraza o kasztanach z Placu Pigalle, ale to chyba chodziło o te " normalne", nie do jedzenia ?
Kim zrobił przysmak amerykański, squash soup i pieczoną fasolę.
Ten ogień daje tyle ciepła, bardziej metaforycznego. Ja to blokowa mieszkanka, cieszę się tu ze wszystkiego.
A  w sobotę rano, jak zwykle zajmowałam się sprzątaniem. Ale zakupy zrobiliśmy wczoraj. Taka się czułam domestic.

Le rencontre de Pepieuxois

La rencontre des Pepieuxois

 Zdjęcia z naszego miasteczka. Quartier 5. Downtown.

 Wczoraj bylam na spotkanie w merostwie. Je participe dans la vie de notre Commune 
Dostalismy takie zaproszenie od Monsieur le Maire a ses administres
 objet: Reunion de quartier.
 My mieszkamy w tzw "downtown", brzmi chouette w odniesieniu do naszego uroczego miasteczka. A w centrum mieszka dużo obcokrajowcow, bo tu są stare, zabytkowe domy, wąskie uliczki i caly ten klimat, ktory przyciaga spragnionych sztuki . Z naszego quartier pojawiło się ok 30 osób.To było kolejne, piąte spotkanie poszczególnych "dzielnic".

Koło merostwa jest kościól, przy placu Szczęścia,     zaraz na przeciwko bar i hotel Minervois, który zawsze przypomina mi Iwaszkiewicza, poczta,  pharmacie, boutique i boulanger. Są też toalety, duży parking i park, a zapomnialam o naszym mini- Spar. To jest nasze "downtown"  .  

Mer mówił o projektach, nowoczesnie prezentowal to na slajdach z komputera. Czekaja nas nowe inwestycje,drogi, parkingi, klomby,centrum paramedyczne,modernizacja merostwa, szkoły. Jak tu jestem od kwietnia, to zaobserwowalam, ze rzeczywiscie się coś dzieje. Wymieniono oświetlenie na ładne lampy  trochę w stylu art deco. 
Potem głos zabrali mieszkańcy i czesto obcokrajowcy, Zaczął ogromny, jak Wiking Rodric z Anglii, spytał o piękną fontannę na placu de la fontain, przy którym mieszka. Ma tam uroczy domek, z takim niby kamiennym ganeczkem, który chyba wykuł w scianie, jakby zabrał część powierzchni domu. Siedzi w tym ganeczku czesto, i zawsze coś czyta. Stuart też poruszył sprawę słynnego francuskiego merde psiego. Proponował zasadę, jaką zaobserwował w Olonzac, woreczki, jak rekawiczki. Tutaj i tak nie jest tak źle z tym merde, w Beziers to było straszne! Wszędzie można było wejść w merde. te francuskie psy powinny sie uczyć od naszych i jak się ma to słynne powiedzenie francuski piesek? odnosi sie do czego innego.
Urocza para artystów z Niemiec, Eva i Kris mówili o dotacjach na sztukę. Kanadyjka Ronwyn o
renowacji tzw salle de espace, niby salki gimnastycznej i kursach j.francuskiego. Francuzi poruszyli problem pewnej rodziny, ktora niedawno się wprowadziła na Plac de Jean Moulin. Są bardzo hałasliwi i  zajmują się jakimś podejrzanym interesem.

Po dyskusji zaproszono do stołów na degustację lokalnych win i zakąsek. Rozmowom nie było końca już w wąskiej grupie. W tym czasie umówiłam sie na parę spotkań, min z niezwykłą Kanadyjką Ronwyn M.Ingraham, jak czytam z wizytówki.